De rentabiliteitswaarde wordt berekend als de contante waarde van de gemiddeld haalbare toekomstige nettowinst. Deze nettowinst wordt bepaald aan de hand van de behaalde historische winsten, na een correctie voor incidentele baten en lasten, normale afschrijvingen en toevoegingen en onttrekkingen uit reserves en voorzieningen. De aldus bepaalde winst wordt contant gemaakt tegen de rentabiliteitseis; het rendement dat gevraagd wordt bij een onderneming met een bepaald risicoprofiel.
De aldus bepaalde waarde wordt bij de “verbeterde rentabiliteitswaarde methode” nog gecorrigeerd voor het tekort/overschot aan Eigen vermogen. Bij de “gewone rentabiliteitswaarde methode” blijft deze correctie achterwege.
De verbeterde rentabiliteitswaarde methode is eenvoudiger dan de DCF-methode. Groot nadeel is echter dat naar het verleden gekeken wordt, waardoor de invloed van bijvoorbeeld investeringen, beleidsveranderingen, marktveranderingen of de specifieke positie van belanghebbenden veronachtzaamd wordt.
